Thursday, July 10, 2008

vita nuova


Παρακάτω παραθέτω μια παράγραφο από την συνέντευξη του καθηγητή Γιώργου Βέλτσου στην Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου(διάδοχος του Λάλα) και το ΒΗΜΑgazino

Ερ.-Μήπως περιμένετε τον μεγάλο έρωτα?

Απ.-Τη λεγόμενη vita nuova, τη νέα ζωή.Κάθε άνθρωπος την ελπίζει σε κάθε ηλικία,ακόμα και την προθανάτια.Ναι,λοιπόν,περιμένω και τον μεγάλο έρωτα που θα είναι ένας έρωτας λιγότερο για τον εαυτό μου,ένας έρωτας για το "εσύ".Δηλαδή μια σχέση με το συμβολικο "Άλλο".Αυτό περιμένω,αυτό μπορεί να έρθει...



Η κρυφή σου η ατέλειωτη δίψα που λέει και ο Πορτοκάλογλου..

Η δίψα για τι?...για μια καλύτερη ζωή θα σου απαντήσει κάποιος..
Όχι θα πεταχτεί ένας άλλος,εγώ είμαι μια χαρά-δεν μου λείπει τίποτα!
-Άρα τι περιμένεις?
-Δεν περιμένω τίποτα είμαι μια χαρά όπως είμαι!

Αυτός που δεν περιμένει τίποτα στην ουσία δεν ζει.Έχει γαντζωθεί από κάτι και περιμένει απλώς να πεθάνει..
Φυσικά και θα υπερασπιστεί μέχρι τέλους αυτό το κάτι όταν νιώσει ότι απειλείται..αν το χάσει θα μπει σε μπελάδες..πρέπει να ξαναβρεί κάτι καλό για να ξανά-γαντζωθεί

Με την παραπάνω φιλοσοφία μεγαλώνουν τα 'καλά παιδιά',οι στυλοβάτες της κοινωνίας μας.Τους λένε από μικρά οι μανάδες τους:<<να βρεις παιδί μου μια δουλειά με έναν καλό(σταθερό) μισθό και μια καλή κοπέλα να παντρευτείς!>>
Γάντζους στην ουσία..

Υπάρχει,όμως, και η ελπίδα..Να ζεις ουσιαστικά περιμένοντας την vita nuova..να ζεις ελπίζοντας..

Φυσικά υπάρχει και η "ελίτ" που έχει ξεπεράσει πια και την ίδια αύτην την ελπίδα..
Όπως λέει και ο Ν. Καζαντζάκης(βλέπε δεξιά πάνω) δεν ελπίζω τίποτα,δεν φοβάμαι τίποτα,είμαι λέφτερος.

Όσο για την ένωση με το συμβολικό "Άλλο",έχω την εντύπωση ότι ο Βέλτσος μιλάει για την ένωση με 'χνώτα' εντελώς αντίθετα από τα δικά του έτσι ώστε να φτάσει τελικά σε υψηλότερα επίπεδα 'κατανόησης' που θα του επιτρέψουν να γίνει ένα με το σύμπαν..

Εσείς τι καταλαβαίνετε?

1 comment:

Unknown said...

Φίλε μου έχεις ένα απο τα καλύτερα blogs που έχω δεί.
Φοβερή ανάρτηση!!!

Δεν ξέρω τι είναι ο Έρωτας δεν μπορώ να τον ορίσω προσωπικά αν είναι μια νέα ζωή η ένας νέος θάνατος.

Ο αγαπημένος μου Δημήτρης Λιαντίνης είχε πει αναλύσει το θέμα πολύ εύστοχα.

«Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν.
Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν.
Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Για να μελετήσεις το βίβλιο του Λιαντίνη Γκέμμα που για μένα είναι το κορυφαίο του με διαφορά μπες εδώ και κατέβασετο

http://e-vivlia.blogspot.com/2008/08/blog-post.html

Θα τα λέμε συχνά πλεόν γουστάρω τρελά το blog σου.